Tag: interwencja

Autyzm. Badania Schiedecka. 2000

Napisane przez Mariusz Krzaczek w dniu 17/09/2018. Opublikowano w Spektrum autyzmu. Brak komentarzy do Autyzm. Badania Schiedecka. 2000

Autyzm jest kompleksowym, wielopłaszczyznowym zaburzeniem, na które do dnia dzisiejszego nie znaleziono jednego lekarstwa. Metoda Tomatisa również nie uzurpuje sobie praw do bycia panaceum na zaburzenia z kręgu autyzmu. Jest interwencją, która pomaga dzieciom, chorym na autyzm lepiej funkcjonować. Dr. Alfred Tomatis ocenił, że jego metoda znacząco poprawia jakość życia u około 60% autystycznych dzieci (Neysmith-Roy, 2001). Spośród tych, na których terapia działa, około połowa odpowiada dość szybką poprawą, a druga połowa rozwija się raczej stopniowo. Jak dotąd nie znaleziono wyjaśnienia, dlaczego niektóre dzieci nie reagują na stymulację słuchową.

Zakres korzyści prezentuje się od raczej niewielkich do bardzo poważnych, łącznie z całkowitym powrotem do zdrowia w niektórych przypadkach (Neysmith-Roy, 2001, Ruben, 2004). Dowody kliniczne także pokazują, że bardziej intensywne użycie głosu matki i długie sesje (prowadzone podczas snu) wydają się prowadzić do poprawy w 80%przypadków małych autystycznych dzieci (Wervoort, 2006). Schiedeck (University of Salzburg) badał wpływ terapii Tomatisa na sprawność motoryczną, percepcję wzrokową i wymowę u dzieci i młodzieży ze średnim nasileniem autyzmu (Schiedeck, 2000). Grupa składała się z 20 osób. Różnili się oni umiejętnościami językowymi i cechowała się niskim poziomem ilorazu inteligencji (pomiędzy 50 – 80). Połowa grupy otrzymała 46 godzin terapii. Druga w tym czasie nie przechodziła żadnej terapii.

Bateria testów składał się z:

Test LOS KF 18, którego podtesty badają rozwój ruchowy (Eggert, 1974)
Dwa podtesty Testu Frostig’a, które określają poziom rozwoju percepcji wzrokowej (Frostig, 1987)
Test DLBT, który mierzy precyzję w wypowiadaniu słów.

img src=”images/Badania/bez nazwy.png” border=”0″ width=”529″ height=”319″ style=”display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;” /></p>

Dysleksja. Mould. 1985

Napisane przez Mariusz Krzaczek w dniu 17/09/2018. Opublikowano w Dysleksja. Brak komentarzy do Dysleksja. Mould. 1985

Mould (Brickwall House, East Sussex, England) przeprowadziła dwa badania, obydwa dotyczące dyslektycznych chłopców (Mould, 1985). Przeciętnie, ich „wiek czytania” wynosił od 4 do 5 lat mniej w porównaniu z wiekiem kalendarzowym. Umiejętność pisania była cofnięta jeszcze bardziej. Chłopcy chodzili do szkoły. Okres badania trwał 2 lata.

Pierwsze badanie rozpoczęło się w 1982. Uczestniczyło w nim 23 chłopców w wieku 10-15 lat. 12 z nich stanowiło grupę eksperymentalną, która otrzymała 100 godzin terapii Tomatisa w ciągu 6 m-cy. Grupa kontrolna, 11 chłopców nie otrzymywała w tym czasie żadnej terapii.Drugie badanie rozpoczęlo się w 1983 roku. Brało w nim udział 24 chłopców. Połowa z nich odbyła 100-godzinną terapię Tomatisa. Jak poprzednio – grupa kontrolna nie korzystała z żadnej formy terapii. Wszystkie dzieci były badane co 6 m-cy przez okres 2 lat. Jakkolwiek, dla niektórych spośród zastosowanych testów odnajdujemy informację, że niektóre dane po 24 m-cach nie zostały zraportowane, dlatego zostały zastąpione przez miary po 18 m-cach.

Bateria testów obejmowała:

The Neale Reading Test (NRT), który mierzy szybkość czytania, dokładność i zrozumienie
The Wide Range Achievement Test (WRAT), Test Osiągnięć Szkolnych
The British Picture Vocabulary Scale (BPVS), Brytyjski Obrazkowy Test Słownikowy
The Fluency Test (FT), Test Płynności Językowej
The Myklebust Rating Scale (MRS), który mierzy ogólne trudności w uczeniu się.

Niestety dwa badania różnią się nieco zestawem stosowanych testów (Wyniki zostały przedstawione na poniższych wykresach. Przedstawiają one procent poprawy różnych obszarów umiejętności na zakończenie okresu obserwacji. Wyniki pokazują, że uczniowie, którzy otrzymali terapię Tomatisa poprawili swoje wyniki znacząco bardziej, niż grupa kontrolna. Najbardziej istotne różnice zostały odnotowane w kategoriach mierzących umiejętność czytania i mówienia.

Istotne do odnotowania jest, że dane pokazują, iż poprawa była kontynuowana nawet po 6 miesiącach od zakończenia interwencji Tomatisa. Kontynuacja zmian zapoczątkowanych terapią Tomatisa jest zwana również rozszerzonym efektem Tomatisa”.