Dysleksja to różnorodne trudności, których skutkiem jest problem w rozwoju umiejętności czytania. Podłożem tych trudności jest niedoskonałe funkcjonowanie ucha. Żeby usłyszeć każdą głoskę z osobna i przekazać tę informację do mózgu ucho w ciągu ułamka ułamka sekundy, po usłyszeniu jednej głoski, musi być gotowe na przyjęcie następnej. I nie chodzi tu o dłuuuugo trwające samogłoski, lecz o bardzo krótkie spółgłoski.

Kłopot jest z nimi taki, że mogą występować w grupach. Łatwiej jest usłyszeć słowo „woda”, niż „drżenie” lub „Szczebrzeszyn”. Problem w przygotowaniu ucha do słuchania może być związany z określonymi częstotliwościami i grupami spółgłosek. Odzwierciedleniem tych trudności są wady wymowy – trudności w artykulacji głosek w wyrazach. Głos jest pod kontrolą słuchu. Jeżeli nie słyszę wyraźnie każdej głoski, tylko większe dźwiękowe „plamy”, jak mam mówić, czytać i pisać…

Aby odbierać głoski, ucho musi być zdolne do bardzo szybkiego przetwarzania informacji. Musi być zdrowe, co oznacza, że ucho środkowe po prostu powinno być suche (znajdź skutecznych lekarzy, którzy pomogą Twojemu dziecku z alergią lub skłonnością do katarów i stanów zapalnych). Mięśnie ucha środkowego, odpowiadające za przygotowanie ucha wewnętrznego i utrzymanie napięcia błony bębenkowej, powinny pracować sprawnie i w skoordynowany sposób we wszystkich częstotliwościach. Jeśli tak nie jest – terapia słuchowa stanowi metodę, która została opracowana właśnie w celu poprawy funkcjonowania uwagi słuchowej.

Dysleksja. Mould. 1985

Napisane przez Mariusz Krzaczek w dniu 17/09/2018. Opublikowano w Dysleksja. Brak komentarzy do Dysleksja. Mould. 1985

Mould (Brickwall House, East Sussex, England) przeprowadziła dwa badania, obydwa dotyczące dyslektycznych chłopców (Mould, 1985). Przeciętnie, ich „wiek czytania” wynosił od 4 do 5 lat mniej w porównaniu z wiekiem kalendarzowym. Umiejętność pisania była cofnięta jeszcze bardziej. Chłopcy chodzili do szkoły. Okres badania trwał 2 lata.

Pierwsze badanie rozpoczęło się w 1982. Uczestniczyło w nim 23 chłopców w wieku 10-15 lat. 12 z nich stanowiło grupę eksperymentalną, która otrzymała 100 godzin terapii Tomatisa w ciągu 6 m-cy. Grupa kontrolna, 11 chłopców nie otrzymywała w tym czasie żadnej terapii.Drugie badanie rozpoczęlo się w 1983 roku. Brało w nim udział 24 chłopców. Połowa z nich odbyła 100-godzinną terapię Tomatisa. Jak poprzednio – grupa kontrolna nie korzystała z żadnej formy terapii. Wszystkie dzieci były badane co 6 m-cy przez okres 2 lat. Jakkolwiek, dla niektórych spośród zastosowanych testów odnajdujemy informację, że niektóre dane po 24 m-cach nie zostały zraportowane, dlatego zostały zastąpione przez miary po 18 m-cach.

Bateria testów obejmowała:

The Neale Reading Test (NRT), który mierzy szybkość czytania, dokładność i zrozumienie
The Wide Range Achievement Test (WRAT), Test Osiągnięć Szkolnych
The British Picture Vocabulary Scale (BPVS), Brytyjski Obrazkowy Test Słownikowy
The Fluency Test (FT), Test Płynności Językowej
The Myklebust Rating Scale (MRS), który mierzy ogólne trudności w uczeniu się.

Niestety dwa badania różnią się nieco zestawem stosowanych testów (Wyniki zostały przedstawione na poniższych wykresach. Przedstawiają one procent poprawy różnych obszarów umiejętności na zakończenie okresu obserwacji. Wyniki pokazują, że uczniowie, którzy otrzymali terapię Tomatisa poprawili swoje wyniki znacząco bardziej, niż grupa kontrolna. Najbardziej istotne różnice zostały odnotowane w kategoriach mierzących umiejętność czytania i mówienia.

Istotne do odnotowania jest, że dane pokazują, iż poprawa była kontynuowana nawet po 6 miesiącach od zakończenia interwencji Tomatisa. Kontynuacja zmian zapoczątkowanych terapią Tomatisa jest zwana również rozszerzonym efektem Tomatisa”.